Να γιατι οι νεκροι ειναι 4..................

Να, γιατί οι
νεκροί είναι 4 και δεν το είπε κανένα ΜΜΕ





Το
πρώτο πράγμα που σκέφθηκε η άτυχη Αγγελική (έγκυος) όταν έπεσε η μολότοφ
και δεν μπορούσε να αναπνεύσει ήταν το παιδί που είχε μέσα της. Δεν
νοείται λοιπόν εμείς να αγνοούμε άλλο ένα νεκρό έμβρυο που αν ήταν δικό
μας θα το κλαίγαμε γιατί θα ήταν νεκρό.
Στον 4ο μήνα το έμβρυο έχει
πλέον τα γνώριμα χαρακτηριστικά ενός ανθρώπου σε μικρογραφία. Το βάρος
του είναι περίπου 300-400 γραμμάρια. Τα γεννητικά του όργανα έχουν
διαμορφωθεί και προς το τέλος του 4ου μήνα δίνεται η...
δυνατότητα να γίνουν ορατά με το υπερηχογράφημα. Το
νευρικό και το μυϊκό σύστημα του εμβρύου αναπτύσσονται ακόμα περισσότερο
και οι κινήσεις που κάνει είναι περισσότερο έντονες, τις οποίες η
μητέρα αρχίζει να καταλαβαίνει περίπου στην 18η εβδομάδα της
εγκυμοσύνης. Τα βλέφαρα του εμβρύου είναι κλειστά, ωστόσο μπορεί να
αντιλαμβάνεται το φως. Με την ανάπτυξη του κεφαλιού τα μάτια αποκτούν
μια περισσότερο κεντρική θέση στο πρόσωπο.

Σας φαίνεται ότι δεν
είναι άνθρωπος ή πρέπει να βγει από την κοιλιά για να το υπολογίσουμε;
Οι νεκροί είναι τέσσερις και σεβαστείτε το.







Αναρτήθηκε από
troktiko

Ειναι φοβερο ρε παιδια................

ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ
ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ
ΕΙΝΑΙ ....

"Ντρέπομαι.."






Μια
μέλλουσα μητέρα κάηκε ζωντανή. Στην κοιλιά της είχε ένα έμβρυο τεσσάρων
μηνών... Οι φονιάδες δεν είναι μόνο δολοφόνοι του παρόντος. Είναι και
δολοφόνοι του μέλλοντος. Αδιαφορώ για το τι σπάσανε, τι κάψανε, τι
διέλυσαν μπροστά στο θάνατο μιας αγέννητης ζωής. Εδώ θα σταθώ. Αυτό που
κάνετε δεν είναι επανάσταση κύριοι. Είναι ξεφτίλα. Η μεγαλύτερη αξία της
ζωής , η μητέρα και μαζί της η ίδια η ζωή ...
έπεσαν θύματα της ψευτοεπαναστατικής σας λύσσας.
Αίσχος.
Το σημερινό κείμενο είναι ένα email που έλαβα απο έναν
χρήστη. Δεν είναι δικό μου κείμενο. Το αναρτώ και κρύβομαι στη ντροπή
μου για τα εγκλήματα κατά της ζωής που έγιναν σήμερα...

Ντρέπομαι...
Και νιώθω αηδία και οργή και όλα.

Ντρέπομαι επειδή τελικά
είμαστε ένας λαός που δεν μπορεί να εκφράσει ποτέ την αγανάκτηση του για
αυτό που τον πνίγει, χωρίς να τα κάνει σκατά στο τέλος.

Ντρέπομαι
γιατί ξέρω ότι έχω κι εγώ τη δική μου ευθύνη για όλα αυτά, γιατί τόσα
χρόνια πίστευα σε ανθρώπους που δεν έπρεπε. Ή ακόμη κι αν δεν τους
πίστευα μερικές φορές, θα πήγαινα να τους ψηφίσω. Ντρέπομαι για όλους
τους ανεξαιρέτως.

Ντρέπομαι γιατί ακόμη και τώρα, δε θα
καταλάβει κανείς τι τελικά έγινε. Δε θα το καταλάβουν, όχι γιατί δεν
μπορούν αλλά επειδή δε θέλουν. Κι αυτό είναι το χειρότερο. Οι φτωχοί στο
πνεύμα, άλλωστε, είναι μακάριοι.

Ντρέπομαι γιατί υπήρξαν
άνθρωποι που λυπήθηκαν επειδή υπήρξε αναστολή της απεργίας και έπρεπε να
δουλέψουν. Μην χαλάσουμε τη ζαχαρένια μας εμείς, λες και όλα αυτά
γίνονται αλλού. Λες και δε θα μπορούσε να τύχει στην οικογένεια μας, σε
φίλους μας, ή σε εμάς τους ίδιους αυτό.

Ντρέπομαι όχι γιατί η
Ελλάδα θα είναι απαγορευμένη χώρα για τους τουρίστες, αλλά γιατί θα
είναι σε λίγο απαγορευμένη χώρα για τους Έλληνες.

Νιώθω αηδία
και οργή, γιατί ξέρω πόσο φταίω κι εγώ για όλα αυτά. Πόσα φταίει η
οικογένεια μου, πόσο φταίμε όλοι μας.

Πονάω γιατί μια κοπέλα που
θα έφερνε στον κόσμο μια ζωή, έχασε τελικά τη δική της. Επειδή ένας
μαλάκας πέταξε μια μολότωφ. Επειδή ακόμη και τώρα δε θα έχει
συνειδητοποιήσει τι έχει κάνει.

Ντρέπομαι επειδή στην Ελλάδα θα
γίνονται πράγματα που βλέπαμε μόνο σε χώρες της Ν. Αμερικής και εμείς
γελούσαμε, νιώθω αηδία και για τον εαυτό μου γιατί πάντα συντελούσα
-ακόμη κι αν δεν το καταλάβαινα τότε- στο να φτάσουμε εδώ και πονάω
επειδή έπρεπε να φτάσουμε εδώ για να καταλάβω, να καταλάβουμε κάποια
πράγματα. Αν τα καταλάβουμε. Πού δε θα το καταλάβουμε...

πηγη troktiko

ενα μεγαλο ΚΡΙΜΑ ΚΑΙ ενα μεγαλο ΓΙΑΤΙ;
ειμαι κι εγω στον 4ο μηνα εγκυμοσυνης και τραπεζικος υπαλληλος και οσο σκεφτομαι οτι θα μπορουσα να ειμαι εγω στην θεση της ατυχης κοπελας ολο και πιο πολυ με πιανουν τα κλαμματα......
ενα παιδακι 4ων μηνων ειναι ανθρωπος κανονικος ....οσο σκεφτομαι οτι το ατυχο μωρακι ητανε σαν το δικο μου τρελαινομαι και το μονο που εχω ν απω ειναι ενα μεγαλο ΓΙΑΤΙ;
ΓΙΑΤΙ να την πληρωνουνε αθωοι πολιτες που πανε να βγαλουνε τπ ψωμακι τους ....
ολοι μα ολοι τ αβαζουνε με τις τραπεζες ειναι ο πρωτος στοχος σε πορειες αλλα ποτε δεν εχουνε σκεφτει οτι κι εμεις οι υπαλληλοι ζουμε κια δουλευουμε και αγωνιζομαστε για 800 και 1000 ευρω.........
ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΚΑΖΑΝΙ ΕΙΜΑΣΤΕ......

«Γράμμα σ' ένα παιδί που δεν γεννήθηκε ποτέ» *06/05/2010της Μαρίας Χούκλη Μικρέ μου ή μικρή μου( τι ήσουν άραγε θα ερχόσουν στον κόσμο κάπου εκεί το φθινόπωρο, ένα σκληρό -όπως προβλέπεται- φθινόπωρο για την Ελλάδα. (Ποιο καταραμένο άθροισμα στιγμών, συγκυριών και συμπτώσεων σου στέρησε τη ζωή; Πόσα χρόνια και από τι χτιζόταν το μίσος που σε αφάνισε; Τι σόι άνθρωποι είναι αυτοί που καίνε ανθρώπους; Νόμιζα ότι με τα κρεματόρια είχαμε τελειώσει.) Μικρέ μου ή μικρή μου, θα ήθελα να σου πω για ο,τι δεν θα γνωρίσεις, δεν σε άφησαν να γνωρίσεις... Έχουμε μπει σε μια σκοτεινή στενωπό χωρίς κανείς να είναι ακόμη σε θέση να “δει” τι μας επιφυλάσσει το μέλλον. Κινούμενη άμμος η χώρα, κινούμενη άμμος και όσα συμβαίνουν έξω από αυτήν. Αν ερχόσουν στον κόσμο θα μάθαινες τι είναι τα συναισθήματα, τι κάνει τους ανθρώπους να είναι άνθρωποι. Θα μάθαινες τι είναι ο φόβος -πόσο φοβήθηκε άραγε η μανούλα σου παλεύοντας με τον καπνό και τη φωτιά;- Θα μάθαινες τι είναι αγωνία , τι είναι η αγανάκτηση, η οργή και ο θυμός , πώς νιώθουν χιλιάδες άνθρωποι στην Ελλάδα όλοι εκείνοι που φώναζαν το δίκιο τους ανεβαίνοντας αργά και συντεταγμένα το δρόμο που απέκτησε τελικά τη δική του ιστορία, τη δική σου ιστορία. Η πραγματικότητα μας έχει ξεπεράσει. Τώρα βλέπουμε καθαρά ότι «ο Βασιλιάς είναι γυμνός». Αν ζούσατε εσύ και η μανούλα σου, θα σου διάβαζε το παραμύθι και θα γελούσες όπως όλα τα παιδιά όταν το πρωτακούν. Εμείς τώρα το συνειδητοποιήσαμε αλλά δεν μπορούμε να γελάσουμε, γιατί δεν είμαστε πια παιδιά. Η κοινωνία μας ωριμάζει απότομα, άγρια, βίαια και αυτό δύσκολα μπορεί κανείς να το αντέξει. Αν ερχόσουν στον κόσμο, θα μάθαινες και για την πολιτική. Όλοι είπαν λόγια συμπάθειας για ο,τι σας συνέβη -είμαι βέβαιη ότι ήταν ειλικρινή- αλλά γρήγορα ξαναμίλησαν τη γλώσσα που ξέρουν: «εσύ φταις, όχι εσύ φταις...» Δεν έχουν καταλάβει ότι η πραγματικότητα μας υπερβαίνει; Υπερβαίνει κόμματα και παρατάξεις. Δεν χωρούν πολιτικαντισμοί τύπου « χρειάζονταν τα μέτρα αλλά θα καταψηφίσω τα μέτρα τα οποία όμως δεσμεύομαι να τηρήσω». Ναι , μικρέ μου ή μικρή μου, έτσι μιλούν οι πολιτικοί στην Ελλάδα. Θα μάθαινες ακόμη ότι υπάρχουν και αριστερές δυνάμεις που σαν να πέτρωσε η καρδιά τους: το μόνο που βρήκαν να πουν για τη μολότοφ που σε χάλασε ήταν κάτι ψελλίσματα περί οδυνηρού συμβάντος για να ασχοληθούν αμέσως με την προστασία της τιμής και της υπόληψης του κόμματός τους. Αλλά και ο κύριος στον οποίον ανήκει η τράπεζα που έγινε τάφος σας, μιάμιση γραμμή αφιέρωσε σε σας, ίσα ίσα να βγει από την υποχρέωση. Μετά είπε τον δικό του καημό. Μικρέ μου ή μικρή μου, όλα είναι μπερδεμένα, καθένας νομίζει ότι κραδαίνει την αλήθεια του και αυτή αρκεί. Αν ερχόσουν στον κόσμο, θα αποκτούσες και εσύ τη δική σου αλήθεια αλλά μπορεί και μακάρι να μεγάλωνες σε μια Ελλάδα που θα πίστευε και θα μπορούσε να υπερασπιστεί τη συλλογικότητα. Οι πολιτικοί για τους πολίτες και οι πολίτες για την κοινωνία. Ήθελα πάντως να σου πω ότι ξέρω πολύ κόσμο που λυπήθηκε αληθινά για ο,τι σου συνέβη, για ο,τι συνέβη στη μανούλα σου και στους συναδέλφους της. Τώρα είναι Άνοιξη, μια εποχή που δεν θα γνωρίσεις. Κρίμα! Γιατί ακόμη και στην καμένη από τις μολότοφ και τα χημικά Αθήνα όλο και κάποια νεραντζιά αφήνει το άρωμά της....Έτσι μυρίζει η ζωή, μικρό μου και αυτή πάντα θα νικάει. Ελπίζω... *Τίτλος βιβλίου της Οριάννα Φαλάτσι

eleanax vb