ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ

Ονομάζεται Κυριακή της Απόκρεω γιατί στη
διάρκεια της εβδομάδας που ακολουθεί αρχίζει μιά περιορισμένη νηστεία*
-<<αποχή κρέατος>>- όπως παραγγέλουν τα λειτουργικά βιβλία.
Η Εκκλησία αρχίζει να μας <<προσαρμόζει>> στη μεγάλη προσπάθεια
που θα απαιτήσει από εμάς επτά μέρες αργότερα. Σταδιακά μας βάζει
στο μεγάλο αγώνα, γιατί γνωρίζει την ευπάθειά μας και προβλέπει τη
πνευματική μας αδυναμία.
Ευαγγελικό ανάγνωσμα της μέρας είναι η παραβολή του Χριστού για την
Τελευταία Κρίση (Ματθ. 25, 31-46).
Οταν ο Χριστός θα έρθει να μας κρίνει ποιό θα είναι το κριτήριό Του;
Η παραβολή μας δίνει την απάντηση: η αγάπη. Όχι ένα απλό
ανθρωπιστικό ενδιαφέρον, αλλά η συγκεκριμένη και προσωπική αγάπη για
τον άνθρωπο, για κάθε ανθρώπινο πρόσωπο με το οποίο ο Θεός με φέρνει
σε επαφή στη ζωή μου. (σελ.28)
Η χριστιανική αγάπη είναι η <<δυνατή αδυνατότητα>> να
βλέπω το Χριστό στο πρόσωπο κάθε ανθρώπου, οποιοσδήποτε κι αν είναι
αυτός, και τον οποίο ο Θεός, μέσα στο αιώνιο και μυστηριώδες σχέδιό
Του, έχει αποφασίσει να φέρει στη ζωή μου έστω και για λίγες στιγμές.
Να τόν φέρει κοντά μου όχι σαν μια ευκαιρία για <<καλή πράξη>>
ή για εξάσκηση της φιλανθρωπίας μου, αλλά σαν αρχή μιας αδιάκοπης
συντροφιάς μέσα στον ίδιο το Θεό.
Η αγάπη ξεπερνάει στον <<άλλο>> την εξωτερική του εμφάνιση,
την κοινωνική του θέση, την εθνική του καταγωγή, την διανοητική του
ικανότητα και φθάνει στην ψυχή του, το αληθινό κομμάτι του
Θεού μέσα του. Είναι η υπέροχη ανακάλυψη του <<προσώπου>>
στον <<άνθρωπο>>, η ανακαλυψη του συγκεκριμένου και μοναδικού
προσώπου μέσα στο σύνολο γενικά. (σελ.29)
Η πραγματική αποστολή της Εκκλησίας είναι να υπενθυμίζει στον άνθρωπο
την προσωπική του αγάπη. Όλοι οι άνθρωποι έχουν ανάγκη απ'
αυτή τη προσωπική αγάπη, να τους αναγνωρίζεται η μοναδικότητα της
ψυχής τους στην οποία αντανακλάται όλη η ομορφιά της δημιουργίας μ'
ένα ξεχωριστό τρόπο. Ξέρουμε ότι οι άνθρωποι βρίσκονται στη <<φυλακή>>,
είναι <<πεινώντες και διψώντες>> ακριβώς γιατί τους λείπει
αυτή η προσωπική αγάπη. Τέλος ξέρουμε ότι είτε αγαπήσαμε είτε αρνηθήκαμε
την αγάπη, πρόκειται να κριθούμε, γιατί <<εφ' όσον εποιήσατε
ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε>> (Ματθ.
25,40) (σελ. 30-31)

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΝ ΤΥΡΙΝΗΣ
Η Κυριακή της Τυρινής

Η τέταρτη Κυριακή του Τριωδίου είναι αφιερωμένη στην εκδίωξη των πρωτοπλάστων από τον παράδεισο της τρυφής. Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε από το Θεό ως το τελειότερο και εκλεκτότερο δημιούργημα του Θεού, ως «εικόνα και καθ' ομοίωσις» αυτού ( Γέν.1,26). Πλάστηκε να ζει αιώνια μέσα στη χάρη και τις ευλογίες του Θεού, ατέρμονο βίο άπαυτης ευδαιμονίας. Αυτή τη σημασία έχει η βιβλική διήγηση περί του κήπου της Εδέμ (Γεν.2 ο κεφ.). Ο άνθρωπος έκαμε κακή χρήση της ελεύθερης βούλησής του και προτίμησε το κακό. Ο αρχέκακος διάβολος τον παρέσυρε στην πτώση και την καταστροφή. Αυτό του στέρησε τον παράδεισο, δηλαδή την αέναη και ζωοποιό παρουσία του Θεού και την κοινωνία των ακένωτων ευλογιών Του.
Μέγα χάσμα ανοίχτηκε ανάμεσά τους (Εφ.2,13). Η αγία Γραφή αναφέρει συμβολικά πως οι πρωτόπλαστοι διώχτηκαν από τον κήπο της Εδέμ και δύο αγγελικά όντα τάχθηκαν να φυλάγουν με πύρινες ρομφαίες την πύλη του, για να μην μπορούν να την παραβιάσουν αυτοί. Το ατέλειωτο δράμα του ανθρωπίνου γένους άρχισε!
Ο Αδάμ και η Εύα τότε κάθισαν απέναντι από τον κήπο της τρυφής και θρηνούσαν για το κακό που τους βρήκε. Αναλογίζονταν την πρότερη ευδαιμονία τους, την σύγκριναν με την τωρινή δυστυχία τους, προέβλεπαν το μέλλον ζοφερό και γι' αυτό έκλαιγαν γοερά. Τα καυτά τους δάκρυα πότιζαν την άνυδρη γη και οι σπαραχτικές κραυγές τους έσπαζαν την ηρεμία της έξω του παραδείσου ερήμου.
Όμως δυστυχώς ο θρήνος των πρωτοπλάστων δεν ήταν αποτέλεσμα μεταμέλειας για την ανυπακοή και την ανταρσία τους κατά του Θεού. Δεν ήταν πράξη μετάνοιας και αίτημα συγνώμης προς το Θεό, αλλά ωφελιμιστικός σπαραγμός. Δε θρηνούσαν για τη χαμένη αθωότητα και αγιότητα, αλλά για τη χαμένη υλική ευμάρεια του παραδείσου. Ούτε ένας λόγος μετάνοιας δεν ακούστηκε από τα χείλη τους! Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας λένε πως αν εκείνη την τραγική στιγμή οι προπάτορές μας μετανοούσαν ειλικρινά και ζητούσαν ταπεινά συγνώμη από τον απόλυτα φιλάνθρωπο Θεό, θα είχαν αποκατασταθεί στην πρότερη της πτώσεως κατάστασή τους.
Η ενθύμηση του αδαμιαίου θρήνου αυτή την ημέρα υπήρξε επιβεβλημένη από την Εκκλησία μας. Από την επόμενη ημέρα αρχίζει η αυστηρή νηστεία της Μεγάλης Τεσσαρακοστής και ο σκληρός αγώνας κατά των ψυχοκτόνων παθών μας. Οι προπάτορές μας αποτελούν πολύ καλό παράδειγμα συνετισμού μας. Η λαιμαργία τους, να φάνε από τον καρπό του απαγορευμένου δένδρου της Εδέμ, τους οδήγησε στην απώλεια. Η πολύμορφη νηστεία η δική μας και η άσκηση των αρετών, μας φέρνει στην ουρανοδρόμο πορεία για να συναντήσουμε ξανά το Θεό. Ο θρήνος ο δικός μας δεν είναι (δεν θα πρέπει να είναι) ωφελιμιστικός, όπως των πρωτοπλάστων, αλλά οντολογική συντριβή και μετάνοια για την αμαρτωλότητά μας. Είναι το μόνο αντίδοτο για την ύβρη μας απέναντι στο Θεό και ο μόνος τρόπος της σωτηρίας μας.
Η Εδέμ βρίσκεται δίπλα μας κλεισμένη. Ο φιλάνθρωπος Θεός μας έδωσε το κλειδί να ανοίξουμε τη θύρα και να εισέλθουμε, το οποίο είναι η ειλικρινής μετάνοιά μας. Ας είναι ζωντανό παράδειγμά μας ο μετανοών συσταυρούμενος με τον Κύριο ληστής, ο οποίος σύμφωνα με το θαυμάσιο επίγραμμα της υμνολογίας της Μ. Παρασκευής, άνοιξε τον παράδεισο «βαλών κλείδα το μνήσθητί μου».

» Αλλάζει η ώρα την Κυριακή